فراموشی

امیر معزی گفت:

تا از برم آن یار پسندیده برفت

آرام و قرار از دل شوریده برفت

خون دلم از دیده رواست از آنک

از دل برود هر آنچه از دیده برفت

و من برای تو میگوم:

تا عاشق آن یار پسندیده شدم

آشفته تر از قیص شوریده شدم

هرگز نرود یاد نکو نامیش از کنج دلم

با هر نفسی آید و دیگر  نرود